وقتی حجاب معیار انقلاب می‌شود [حتما بخونید]

همیشه برایم سوال بود "این چه خوره‌ای هست که به جون بازیگرها و نخبگان جامعه افتاده و تقّی به توقّی می‌خوره روسری در میارن!" تا اینکه در مجلۀ تایمز جوابش رو دیدم.

خلاصه برای کسانی که وقتشون کمه: در یکی از مقاله‌های تایمز با بررسی ادوار حجاب پس از انقلاب اسلامی ایران، سعی شده به تنفر مردم از حکومت اسلامی و آمادگی مردم برای تغییر رو نتیجه‌گیری کنه.

پیشنهاد می‌کنم این متن رو حتما بخونید، بخشی از مجلۀ تایمز در مورد ایران 2015 هست...

مشغول سرک کشیدن به سایت مخالفان بودم که چشمم به این مقاله خورد [لینک اصلی] گفتم حیفه ترجمه‌اش نکنم، قابل توجه کسانی که میگن: "حجاب یک مسئلۀ شخصی هست و..." معیار تغییر حکومت در این مقاله حجاب مردم ایران هست.

عنوان مقاله: 

?Is Iran Finally Ready for Change

What the country will look like in 2025

ترجمۀ عنوان: آیا در نهایت ایران آماده برای تغییر هست؟

با نگاه به مثلا سال 2015 سیاست ایران چه شکلی خواهد شد؟

اگرچه تشخیص سیاست کلی ایران در سال 2015 سخت خواهد بود اما با نوع حجاب مردم و در مقابل، سیاست ایران به عنوان یک الگوی ساده می‌توانیم به این نتیجه برسیم که سیاست کلی ایران چگونه است.

حجاب یک مزن مسلمان برای حفظ امنیت او روسری می‌باشد چرا که به عقیدۀ تندروها (hard-liners) موی زن موی زن محرک نفس اماره هست، برای همین نمایش موی زن را به شدت ممنوع می‌کنند؛

به گفتۀ اکبر هاشمی رفسنجانی یکی از رئیس جمهورهای ایران "یک موی زن که از زیر حجاب بیرون باشد به قلب اسلام خنجر می‌زند" [1].

اگر امروز تنها ظاهر قضایا را بسنجید، می توان انقلاب اسلامی را مرده، و قلب سوراخ سوراخ شدهاش را در کویر، در عمقی بیشتر از تسلیحات اتمی، بخاک سپرده بحساب آورد.

غروب تهران در پارک لاله، با دیدن گیسوان پیچیدۀ سیاه زنان که بدمینتون بازی می کنند، با روسری هایی که بجای دور سر، مثل «بندانا» (هِد بافته‌شده) دور گردن ها پیچیده، یک توریست ممکن است حتی فکر کند ایران به جمع «محفل کشورها» ی باراک اوباما پیوسته باشد.

چه چیزی تغییر کرده؟ تنها اینکه هر چند دشمن-یاغی آمریکا بودنش قابل اطمینان و پایدار است، ایران هیچوقت ساکت نمی‌ماند. 

اما امروز، مسیر و سرعت تغییرات می تواند تعیین کند که توافق هسته ای تاریخ ساز 14 ژوئیه از وقوع جنگ جلوگیری کرد یا فقط آنرا بتاخیر انداخت...

«برجام» هیجدهم اکتبر رسمی شد و عقربۀ ساعت تیک تاک می کند.

قرارداد، برخی از المان های جاه طلبانۀ ایران را به عقب میراند، ولی نه برای همیشه، فقط 10 سال دیگر، ایران آزاد خواهد بود که سانتری فیوژهای نو و پیشرفته تر بکار بگیرد و 16 بار سریعتر اورانیوم غنی سازی کند.

15 سال بعد می تواند هر چه می خواهد، با سرعتی که می خواهد به غنی سازی بپردازد و اگر حاکمین مملکت بخواهند، بمب اتمی را در دسترس خود قرار دهد.

نیوشا توکلیان[2] عضو انجمن عکاسان Magnum برایمان تصویر یک زن در تهران را فرستاد که در میان دودهایی که توسط یک گیاه سوزانده برای جشن مرگ حسین، امام شیعه سوم، را فرستاده است.

-----------

[1] نشریه تایم یک مقاله‌ای با همین عنوان نیز دارد:

“A strand of woman’s hair emerging from under the hijab,is a dagger drawn towards the heart of Islam.”

[2] خبرنگاری که عکس‌هایش در این مقالۀ و جلد تایمز استفاده شده.